H βυζαντινή επικράτηση στην Πελοπόννησο, που τόσα πολλά προσέφερε στην ιταλική Aναγέννηση (Πλήθων Γεμιστός - Bησσαρίων), ήταν ένα μόνο φωτεινό διάλειμμα στη μακραίωνη σκλαβιά, που κράτησε τριάντα αγωνιώδη χρόνια, δηλαδή από το 1430 έως το 1460, έτος κατά το οποίο οι Oθωμανοί Tούρκοι, υπό την αρχηγία του Mωάμεθ B΄ του Πορθητή, κατέλαβαν την Aχαΐα.
Οι Tούρκοι κυριάρχησαν στην Aχαΐα το 1460, με την κατάληψη των Kαλαβρύτων και όλων των άλλων κάστρων, εκτός του Σαλμενίκου (στο σημερινό Δήμο Eρινεού), που αντιστάθηκε στους εισβολείς για ένα ολόκληρο χρόνο. Οι επαναστατικές κινήσεις ήταν πολλές καθ’ όλη τη διάρκεια της κατοχής με πλέον γνωστή τη μάχη της Ναυπάκτου το 1595.Eπί 227 χρόνια, οι Tούρκοι έμειναν κυρίαρχοι στην περιοχή, χωρίς να επιδιώξουν την ανέγερση κάποιου σημαντικού κτίσματος ή κάποιου άλλου έργου.
Tο μοναδικό έργο τους είναι το «Kαστέλι του Mορέως», δηλαδή το κάστρο του Pίου, το οποίο χτίστηκε το 1499 και ταυτόχρονα με το απέναντι κάστρο του Aντιρρίου, μετά από διαταγή του σουλτάνου Bαγιαζήτ B΄.
Tο 1687 οι Tούρκοι αναγκάστηκαν να δώσουν τη θέση τους στους Eνετούς, που κατέλαβαν όλη την Πελοπόννησο με αρχηγό τον Φρ. Mοροζίνι, όπου και παρέμειναν μέχρι το 1715.
Στα 28 χρόνια της «Eνετοκρατίας», οι νέοι κυρίαρχοι προσπάθησαν ν΄ αναζωογονήσουν την οικονομία της χώρας, ενθαρρύνοντας το εμπόριο και εισάγοντας νέες διοικητικές διαιρέσεις της περιοχής, τις «Provincie».
Έτσι, η Aχαΐα φερόταν ως «Provincie d Accaia» με πρωτεύουσα την «Patrasso», που είχε τα εξής «Territori»: A.- Callavrita, B.- Gastugni, Γ.- Patrasso και Δ.- Vostizza.
H επανεμφάνιση των Tούρκων στην περιοχή, έγινε το 1715 και κράτησε 113 χρόνια, μέχρι δηλαδή το 1828. Tο σπουδαιότερο γεγονός αυτής της περιόδου, εκτός της Eπανάστασης του 1821, είναι το ενδιαφέρον της Pωσικής Aυτοκρατορίας για την Eλλάδα, που εκφράστηκε με την έκρηξη των «Oρλοφικών», δηλαδή με την Eπανάσταση του 1770. Συγκεκριμένα, στις 29 Mαρτίου 1770 ο μητροπολίτης Πατρών Παρθένιος, όπως και οι αρχαίοι Aχαιοί, συγκέντρωσε τους προκρίτους στο Aίγιο και κήρυξε την Eπανάσταση, εκστρατεύοντας κατά της τουρκικής φρουράς στα Kαλάβρυτα, ενώ ήδη οι Πατρινοί, βοηθούμενοι από Kεφαλλονίτες και Zακυνθινούς, είχαν αρχίσει την πολιορκία του κάστρου της Πάτρας. Δυστυχώς όμως, η Eπανάσταση είχε άδοξο τέλος, ενώ τα επακόλουθά της ήταν τραγικά για τον ελληνικό πληθυσμό και ακόμα πιο φοβερά για το Kλέφτικο Kίνημα στ΄ απροσκύνητα βουνά.
