Θρησκευτικά Μνημεία του Νομού Αχαΐας - Ιερές Μονές και Εκκλησίες
Ελάχιστες πληροφορίες έχουμε στη διάθεσή μας ως τις αρχές του 9ου αι. μ.Χ., όταν κάνουν την εμφάνισή τους οι πρώτοι μοναχοί, όπως οι Συμεών και Θεόδωρος από τη Θεσσαλονίκη, επιφορτισμένοι με τον εκχριστιανισμό των Σλάβων που είχαν εν τω μεταξύ εγκατασταθεί στην περιοχή. Οι δύο μοναχοί εγκαθίστανται στο Μέγα Σπήλαιο, ενώ την ίδια εποχή άλλοι μοναχοί φθάνουν από τη Ν. Ιταλία που δοκιμάζεται από τις αραβικές επιδρομές.
Τον επόμενο αιώνα ιδρύθηκαν τα μοναστήρια του Αγ. Νικολάου της μονής Ταξιαρχών Αιγιαλείας και πιθανότατα της Αγ. Λαύρας (Παλαιομονάστηρο). Δημιουργήθηκε επίσης η επισκοπή Κερνίτσας, κοντά στα χωριά Καθολικό και Κάστρο. Στα ύστερα Βυζαντινά χρόνια ανάγεται η ίδρυση της μονής Ταξιαρχών Αιγιαλείας (Παλαιομονάστηρο), η οποία συνδέεται με τη δράση του μοναχού Λεοντίου, και η ανακαίνιση ή επέκταση των μονών του Μεγάλου Σπηλαίου και της Αγίας Λαύρας. Την ίδια εποχή (13ος αι.) ζωγραφίστηκε ο ναός του Αγ. Νικολάου στο Αγρίδι. Κατά τη διάρκεια της Φραγκοκρατίας η περιοχή διαμοιράστηκε ανάμεσα στη βαρονία της Βοστίτσας, στα βόρεια, και των Καλαβρύτων, στα νότια. Στις έδρες των βαρονιών χτίστηκαν κάστρα, ενώ σώζονται δύο ακόμα οχυρώσεις της ίδιας εποχής, το κάστρο του Τρεμουλά και το Καστέλλι στην περιοχή του αρχαίου Κλείτορος, όπου υπάρχει και το λεγόμενο Φραγκοκλήσι.
Στα πρώτα μεταβυζαντινά χρόνια παρατηρείται μια κάμψη στην οικοδόμηση μνημείων, ιδιαίτερα στην Α΄ Τουρκοκρατία, αν εξαιρέσει κανείς τα μνημεία που σχετίζονται με την ισλαμική θρησκεία (τζαμιά) και τα χαμάμ, από τα οποία τίποτα δε διασώζεται. Ωστόσο, στις αρχές του 17ου αι. η κατάσταση αλλάζει. Τότε χτίζεται η μονή Καταθεσίων ή Καταφυγίων στα Χαλκιάνικα, η μονή των Αγίων Αποστόλων στο Περιθώρι και οι μονές Αγ. Νικολάου και Αγία Μονή, εκατέρωθεν της κοιλάδας του Βουραϊκού. Η ίδρυση μοναστηριών και εκκλησιών ευνοήθηκε περισσότερο στο σύντομο χρονικό διάστημα της Β΄ Βενετοκρατίας (1687-1715). Χτίζονται ή ανακαινίζονται μνημεία, όπως η νέα μονή Αγ. Λαύρας, η νέα μονή Ταξιαρχών Αιγιαλείας και το Παλαιομονάστηρο Ακράτας.
Η οικοδόμηση εκκλησιών συνεχίστηκε το 18ο και 19ο αιώνα. Τα καλύτερα δείγματα εντοπίζονται στα Κλουκινοχώρια του παλαιού δήμου Νωνάκριδας, τόπου καταγωγής των περίφημων Βαρβαριτών μαστόρων. Αυτήν την περίοδο χτίστηκαν ο ναός της Κοίμησης και ο ναός του Αγ. Αθανασίου στα Χαλκιάνικα, ο Άγ. Ιωάννης στην Περιστέρα, ο Άγ. Γεώργιος στο Σόλο, η Αγ. Βαρβάρα στο ομώνυμο χωριό και οι εκκλησίες της Αγ. Τριάδας, του Αγ. Δημητρίου και της Κοίμησης της Θεοτόκου. Στις περισσότερες από τις παραπάνω αναφερόμενες εκκλησίες και στα μοναστήρια έχουν διασωθεί τοιχογραφίες, πολύτιμα κειμήλια και χειρόγραφα. Στα ορεινά μέρη της ανατολικής Αχαΐας βρίσκονται επίσης οι μονές της ανατολικής Αχαΐας βρίσκονται επίσης οι ιστορικές μονές Μακελλαριάς, Αγ. Νικολάου Βλασίας, Πεπελενίτσας, Αγ. Ιωάννη Θεολόγου στο Βερίνο, Πλατανιώτισσας, Φανερωμένης, Ευαγγελίστριας Δάφνης, Αγ. Αθανασίου Φίλια, η εκκλησία των Αγ. Αποστόλλων στο Χρυσάνθιο κ.α.
Σημαντικά Μοναστήρια του Νομού Αχαΐας
Σημαντικοί Ιεροί Ναοί του Νομού Αχαΐας
Ιερά Μονή Παναγίας Γηροκομήτισσας
Μία από τις παλαιότερες Mονές της Ελλάδας, που βρίσκεται στην ανατολική παρυφή της Πάτρας και στην περιοχή του προϊστορικού οικισμού της Μεσσάτιδας.
Πλησίον της Mονής, κατά την αρχαιότητα, όπως αναφέρει ο περιηγητής Παυσανίας, υπήρχε ο περίφημος ναός της Τρικλαρίας Αρτέμιδας, ο οποίος ήταν κοινός τόπος λατρείας των κατοίκων της Αρόης, της Ανθείας και της Μεσσάτιδας, των οικισμών δηλαδή που αργότερα, με την ενοποίησήτους, αποτέλεσαν την Πάτρα. Το Μοναστήρι της Παναγίας της Γηροκομίτισσας, ανέκαθεν ανδρική Μονή, διαθέτει σπουδαία αγιογράφηση, σπάνια έγγραφα και πλούσια βιβλιοθήκη. Πανηγυρίζει στις 15 Αυγούστου.
Κοινοβιακή γυναικεία Μονή, που βρίσκεται μέσα στα γεωγραφικά όρια της πόλης των Πατρών και καλύπτει μια έκταση πέντε στρεμμάτων περίπου. Πρόκειται για παλαιά Μονή, που υπήρχε πρίν το 1715, αλλά καταστράφηκε από σεισμό το 1806 και από την τούρκικη μανία το 1821.
Η Ιερά Μονή πανηγυρίζει τις κάτωθι ημερομηνίες:
- 20η Ιουλίου "Προφήτου Ηλιού του Θεσβίτου", κατά την οποία πανηγυρίζει το Καθολικό της Ιεράς Μονής.
- 14η Σεπτεμβρίου "Παγκόσμια Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού" και Γ΄ Κυριακή των Νηστειών (Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως).
Περισσότερες Πληροφορίες: http://www.i-m-patron.gr/mones/prof_hliou/prof_hliou.html
Γυναικείο Μοναστήρι, Β.Α. της Πάτρας, πλησίον του χωριού Μπάλα, άνω της Βούντενης. Ονομάζεται και «Παλαιομονάστερο» ή «Παλαιομονάστηρο», γιατί, σύμφωνα με την παράδοση, ιδρύθηκε περί τα τέλη του 6ου αιώνα.
Στη Μονή, σώζονται αρκετά λείψανα Αγίων και Οσίων, καθώς και μικρό τεμάχιο Τίμιου Ξύλου, όπως επίσης και η θαυματουργός εικόνα του Αγίου Νικολάου. Πανηγυρίζει τρεις φορές το χρόνο 6 Δεκεμβρίου, 10 Μαΐου και 17 Μαΐου.
Σε υψόμετρο 860 περίπου μέτρων και άνω του χωριού Σαραβάλι (15 χλμ από την Πάτρα), λειτουργεί το ιστορικό Μοναστήρι της Όμπιλ Παναγίας, κατά τους αλβανόφωνους της περιοχής, δηλαδή της Γλυκειάς Παναγίας ή του Ομπλού, όπως επικράτησε.
Η Μονή θα πρέπει να ιδρύθηκε την περίοδο των Παλαιολόγων (αρχές του 15ου αιώνα), σε τοποθεσία αρκετά ασφαλή, λόγω της ύπαρξης τριγύρω τριών φρουρίων (Σαραβαλίου, Σιδηροκάστρου και Σαρακηνόκαστρου), πάνω στα ερείπια προϋπάρχοντος, από το 1315, μοναστικού ασκητηρίου.
Σήμερα στη Μονή φυλάσσονται, τρία τεμάχια Τίμιου Ξύλου, πάρα πολλά λείψανα Αγίων, αργυρός Σταυρός Αγιασμού του 1789, δύο παλιές εικόνες με την Παναγία Βρεφοκρατούσα (του 1730 και του 1817) και πολλά άλλα κειμήλια αξίας.
Επίσης το Μοναστήρι διαθέτει σπάνια έγγραφα και πλούσια συλλογή παλιών βιβλίων. Πανηγυρίζει στις 21 Νοεμβρίου.
Βρίσκεται πλησίον του χωριού Πιτίτσα, μισή ώρα περίπου από την Πάτρα, μέσα σε ωραιότατο δάσος, κάτω από το Σαλμενίκο, όπου υπήρχε φρούριο κατά τις αρχές του 13ου αιώνα.
Αρχικά, άνω του χωριού Πιτίτσα, υπήρχε ασκητήριο μέσα στα έλατα και εντός σπηλιάς, όπου υπάρχει και σήμερα καταχωνιασμένη η Εκκλησία της Αναλήψεως. Αργότερα, μάλλον το 1510, οι μοναχοί έχτισαν τη σημερινή Μονή, η οποία λειτούργησε μέχρι το 1834, που θεωρήθηκε διαλυμένη. Δύο μοναχές όμως, το 1947, επανίδρυσαν το Μοναστήρι, το οποίο λειτουργεί μέχρι σήμερα. Πανηγυρίζει στις 23 Αυγούστου.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ
Στο χωριό Βερίνο, (σε υψόμετρο 800 μ.) του Δήμου Συμπολιτείας και σε απόσταση 30 λεπτών από το Αίγιο, υπάρχει γυναικείο Μοναστήρι. Πιθανολογείται ότι ιδρύθηκε κατά τον 14ο αιώνα.
Στις 17 Ιουλίου 1827, το Μοναστήρι πολιορκήθηκε από τον Αιγύπτιο εισβολέα Ιμπραήμ, ο οποίος, μετά από ολοήμερη μάχη κι αφού έχασε 350 στρατιώτες του, κατέλαβε τη Μονή, χωρίς όμως να την καταστρέψει. Στο Καθολικό της Μονής σώζεται μια παλιά τοιχογραφία βυζαντινής τεχνοτροπίας, μια ασημένια θήκη και Άγια λείψανα. Πανηγυρίζει 26 Σεπτεμβρίου και 8 Μαΐου.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΛΕΟΝΤΙΟΥ
Βρίσκεται 15 χλμ από το Αίγιο. Ιδρυτής της υπήρξε ο Όσιος Λεόντιος, που ασκήτεψε σε σκήτη στον απότομο βράχο του Κλωκού και σε ύψος 500 μέτρων, όπου, με την πάροδο του χρόνου και την προσέλευση πιστών, χτίστηκε το Παλαιομονάστηρο του Ταξιάρχη Μιχαήλ, μάλλον το 10ο αιώνα. Αργότερα και μετά την πυρκαγιά του 1621, η Μονή ξαναχτίστηκε σε πιο προσιτή θέση και καταστράφηκε από τους Τουρκαλβανούς το 1772.
Κατά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ’21, προσέφερε ανεκτίμητες και ανυπολόγιστες υπηρεσίες, μια εκ των οποίων ήταν η χρησιμοποίηση της ως νοσοκομείου.
Στή Μονή φυλάσσονται τα Άχραντα Πάθη του Κυρίου (τεμάχια Τίμιου Ξύλου, Χλαμύδας, Ακάνθινου Στεφάνου, Λίθοι από τον Πανάγιο Τάφο). Το Μοναστήρι πανηγυρίζει στις 8 Νοεμβρίου.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΕΠΕΛΕΝΙΤΣΑΣ
Απέναντι από τη Μονή Ταξιαρχών και πλησίον του χωριού Κουνινά της επαρχίας Αιγιαλείας, με αρχική ονομασία «Ελπίς των Απηλπισμένων». Η προφορική παράδοση έχει διασώσει δύο εκδοχές για την ίδρυσή της: Κατά την πρώτη εκδοχή, η Μονή χτίστηκε από τη μητέρα και την αδερφή του Όσιου Λεόντιου και κατά τη δεύτερη, από την Ελένη Παλαιολογίνα - σύζυγο του αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγου ή την Ελένη Παλαιολογίνα - κόρη του Δεσπότη της Αχαΐας Θωμά Παλαιολόγου, που ονομαζόταν Μπέμπελ Ελενίτσα ή Μπέμπες Ελενίτσα και κατά παράφραση επικράτησε το «Πεπελενίτσα». Τιμάται στις 15 Αυγούστου.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ ΒΟΥΡΩΝ
Χτισμένη πάνω στα ερείπια αρχαίου ναού, αφιερωμένου στη θεά Γη, πλησίον του χωριού Τράπεζα του Δήμου Διακοπτού. Το Μοναστήρι, που σήμερα είναι έρημο, θα πρέπει να ιδρύθηκε κατά τα τέλη του 14ου αιώνα.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ ΑΚΡΑΤΑΣ
Αρχικά, περί τα τέλη του 16ου αιώνα περίπου, η Μονή βρισκόταν στη θέση Πορί ή Κολωνίτης, όπου, στο εκεί φυσικό κοίλωμα απότομου βράχου, δημιουργήθηκαν τα πρώτα ασκητήρια και διαμορφώθηκε ο Ναός των Αγίων Πάντων. Από τις αρχές του 18ου αιώνα, η Μονή μεταφέρθηκε στη σημερινή θέση της και αγιογραφήθηκε ο ναΐσκος της το 1751. Στο Μοναστήρι φυλάσσονται πολλά Άγια λείψανα, καθώς και σπάνια κειμήλια, όπως ένα Ευαγγέλιο του 1672.
Ανάμεσα στα χωριά Καλάνιστρα και Κάλανος των Φαρρών και μέσα σ’ ένα μαγευτικό φυσικό περιβάλλον, βρίσκεται η Μονή της Παναγίας, που έχει «χρυσό», δηλαδή θαυματουργό πόδι και σπεύδει σε βοήθεια, όταν παρακληθεί. Κατά μια άλλη εκδοχή, η ονομασία οφείλεται στη θεραπεία, από την Παναγία, του ποδιού ενός πιστού.
Τη Μονή επισκέπτονταν συχνά, για διάφορους λόγους, ο Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός και, κατά την Εθνεγερσία, μετατράπηκε σε κέντρο ανεφοδιασμού του αχαϊκού στρατοπέδου. Γιορτάζει στις 23 Αυγούστου. Το αξιόλογο ανδρικό Μοναστήρι είναι περικυκλωμένο από αιωνόβια δέντρα και κήπους. Πριν από την ίδρυσή του, υπήρχαν ασκητήρια στην περιοχή και μάλιστα ο πρώτος ναός λειτούργησε μέσα σε σπήλαιο με σταλαγμίτες. Στα τοιχώματα του σπηλαίου σώζονται αγιογραφίες.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΚΕΛΛΑΡΙΑΣ
Στη δεξιά όχθη του ποταμού Σελινούντα και κοντά στο χωριό Λαπαναγοί του Δήμου Καλαβρύτων, ορθώνεται το Μοναστήρι της Παναγίας της Μακελλαριάς που κατά την παράδοση χτίστηκε από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό Βελισσάριο.
Αίσθηση προκαλεί η Εικόνα της Θεοτόκου, που βρίσκεται στο Καθολικό της Μονής, γιατί από οποιαδήποτε θέση κι αν κοιτάξει ο προσκυνητής - επισκέπτης την Εικόνα, τα μάτια της Παναγίας θα είναι στραμμένα πάνω του.
Η Παναγία Μακελάρισσα γιορτάζει στις 15 και 23 Αυγούστου. Πολλοί πιστοί συγκεντρώνονται για να προσκυνήσουν την εικόνα και να πάρουν το θαυματουργό λάδι της.
Πλησίον του χωριού Βελιμάχι της Τριταίας και περιτριγυρισμένο από θαυμάσιο δάσος, λειτουργεί το ομώνυμο μοναστήρι, η ανέγερση του οποίου συνδέεται με θρύλους και παραδόσεις.
Στην αρχή η Μονή χτίστηκε εκεί όπου είναι σήμερα η Μονή Ταξιαρχών στη ρίζα του Ερύμανθου. Οι δύσκολες καιρικές συνθήκες εξανάγκασαν τους μοναχούς να κατέβουν προς τα κάτω και έχτισαν τη Μονή στη θέση Άγιος Αντώνιος απέναντι από τη σημερινή της θέση. Αλλά και η νέα θέση δε συνέβαλε στην ομαλή λειτουργία της Μονής.
Η σημερινή Μονή θα πρέπει να οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 1715 - 1728 από τον ιερομόναχο Νεκτάριο, στον οποίο οι παραδόσεις αποδίδουν σπουδαίες ικανότητες, ακόμα και θαυματουργικές. Λίγο μετά την ίδρυσή της (1748), η Μονή αναγνωρίστηκε ως σταυροπηγιακή. Με το πέρασμα του χρόνου, απέκτησε πνευματικούς δεσμούς με το Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης του Σινά. Το 1755 της παραχωρήθηκε το Μετόχι του Αγίου Γεωργίου. Οι ελάχιστοι καλόγηροι από το Σινά που μόναζαν στο Μετόχι έφυγαν το 1777. Μετά από παρέμβαση των Σιναϊτών μοναχών κατά μια παράδοση προστατεύθηκε η Μονή από τις τοπικές τουρκικές αρχές, με διάταγμα του Σουλτάνου. Βέβαια για το θέμα της προστασίας της Μονής από το Σουλτάνο υπάρχουν διάφορες παραδόσεις.
Η Μονή πανηγυρίζει την Κυριακή των Αγίων Πάντων.
Πλησίον του Σκιαδά του Δήμου Τριταίας, σε μία από τις πλαγιές του Ερύμανθου, είναι χτισμένη η Μονή που έλαβε το όνομά της, κατά μια εκδοχή, από την οικογένεια Νότηδων, η οποία συνέδραμε στην ανέγερσή της, ή από την τοποθεσία της, δηλαδή στο νότιο άκρο του βουνού, κατά τη δεύτερη εκδοχή. Το Μοναστήρι των Νοτενών, χτίστηκε στην αρχή πάνω στην κορυφή του Ερύμανθου πάνω στα ερείπια ειδωλολατρικού ναού, πιθανόν του Απόλλωνα.
Αργότερα λόγω των κακών καιρικών συνθηκών κατέβηκαν οι μοναχοί και έχτισαν το Μοναστήρι στη θέση που είναι σήμερα. Λίγο πιο πάνω από τον περίβολο της Μονής είναι το σπήλαιο στο οποίο ασκήτεψε και αγίασε ο Άγιος Ιωακείμ από το Σκιαδά Τριταίας. Στο χώρο του σπηλαίου χτίστηκε ναός προς τιμή του Αγίου. Η Παναγία Νοτενιώτισσα γιορτάζει στις 23 Αυγούστου.
Ανάμεσα Ελαιοχωρίου και Σανταμερίου, στο πλάτωμα του όρους Μόβρη και πλησίον του φράγκικου κάστρου της Άρλας ή «Γυφτόκαστρου» βρίσκεται η Μονή, που είναι αφιερωμένη στην Αγία Μαρίνα. Το σημερινό Μοναστήρι επανοικοδομήθηκε, στις αρχές του 18ου αιώνα, πάνω στα θεμέλια παλαιότερης μονής, ιδρυτής της οποίας φέρεται ο Θεόδωρος Β’ Παλαιολόγος, το 1430. Με την παρέμβαση του Π. Π. Γερμανού, το 1819, η Μονή αναστηλώθηκε, μετά τις λεηλασίες και τις καταστροφές που είχε υποστεί το προηγούμενο έτος από τούρκικες επιδρομές.
Πλησίον της Μονής και του χωριού Ριόλος, βρίσκεται το Μοναστήρι Φιλοκάλη, το οποίο είναι μετόχι της Μονής Μαρίτσης και είναι αφιερωμένο στο Γενέσιο της Θεοτόκου. Το όνομα το έλαβε από βυζαντινό τοπωνύμιο, γιατί η περιοχή ανήκε στην αρχοντική οικογένεια Φιλοκάλη, μέλος της οποίας αναδείχθηκε στη θέση του στρατηγού του «Θέματος» Κρήτης. Το Μοναστήρι όμως, δημιουργήθηκε πολύ αργότερα, κατά τις αρχές του 18ου αιώνα.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΠΑΤΑ
Βρίσκεται στο ομώνυμο χωριό του Δήμου Λαρίσσου αλλά υπάγεται εκκλησιαστικά στη Μητρόπολη Ηλείας. Με αφορμή την εύρεση θαυματουργής εικόνας, που η παράδοση την τοποθετεί στα χρόνια της εικονομαχίας, χτίστηκε εκκλησάκι για τους προσκυνητές στις αρχές του 19ου αιώνα και αργότερα (1875) άλλο μεγαλύτερο στη θέση του. Σήμερα έχει μεταβληθεί σε μια μοναστική κοινότητα με πολλαπλή φιλανθρωπική δράση, κέντρο λατρείας για Αχαιούς και Ηλείους. Υπάρχει και ορφανοτροφείο.
Ένα από τα πιο παλιά και ιστορικά Μοναστήρια της Ελλάδας, που βρίσκεται σε απόσταση 11 χλμ. από την πόλη των Καλαβρύτων και είναι “κολλημένο” στη δυτική, γυμνή και κατακόρυφη πλευρά του Χελμού.
Κατά την παράδοση, ιδρυτές της Μονής είναι οι Θεσσαλονικείς αδελφοί μοναχοί Συμεών και Θεόδωρος, οι οποίοι, αφού μόνασαν στο Άγιο Όρος και προσκύνησαν στα Ιεροσόλυμα και στο Σινά, καθοδηγούμενοι από την Παναγία και με τη βοήθεια της βοσκοπούλας Ευφροσύνης, ανακάλυψαν στο απρόσιτο Σπήλαιο την Εικόνα της Παναγίας, που είχε φιλοτεχνήσει ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Τότε, το 362, το Μοναστήρι πήρε την πρώτη του μορφή με τη συνοδεία πλήθους θρύλων.
Η Μονή διαθέτει μεγάλο πλούτο κειμηλίων, μεταξύ των οποίων εξαιρετική θέση κατέχει η εικόνα της Παναγίας, που φιλοτέχνησε ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Επίσης, διαθέτει ένα σπάνιο λάβαρο με τις μορφές τριών βυζαντινών αυτοκρατόρων, ένα πολύτιμο σταυρό με Τίμιο Ξύλο, λειψανοθήκες, Ευαγγέλια σε περγαμηνές κ.λπ. Διαθέτει επίσης βιβλιοθήκη με περισσότερους από 3.000 τόμους, καθώς και πλήθος χειρογράφων, πέντε από τα οποία κοσμούνται με αξιοθαύμαστες μικρογραφίες.
Πανηγυρίζει στις 15 Αυγούστου και πλήθος πιστών από όλη την Ελλάδα επισκέπτονται τη Μονή.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ
25001 - ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ • ΤΗΛ.:26920-23130, 26920-22401
Δυτικά των Καλαβρύτων και σε απόσταση έξι χιλιομέτρων από αυτά, βρίσκεται, η ιστορική Μονή της Αγίας Λαύρας που ιδρύθηκε το 961μ.χ. Η Μονή έγινε το κέντρο της Εθνεγερσίας του 1821, με την ύψωση του Λαβάρου της Επανάστασης και την ορκωμοσία των αγωνιστών από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, γεγονός που το πιστοποιεί ο τότε αρχιδιάκονος του Μητροπολίτη Γερμανού και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Θεόφιλος Βλαχοπαπαδόπουλος, ενώ το αναφέρει στην «ιστορία του» και ο Γάλλος πρεσβευτής Φρ. Πουκεβίλ. Δεν άργησε, η Μονή να γίνει στόχος των κατακτητών, οι οποίοι την πυρπόλησαν στις 4 Μαΐου του 1826, χωρίς να τη λαφυραγωγήσουν, γιατί οι μοναχοί έγκαιρα μετέφεραν μακριά κάθε πολύτιμο αντικείμενο. Νέες διώξεις, εκτελέσεις και καταστροφές, γνώρισε η Μονή, το σκληρό Δεκέμβριο του 1943, από τους Γερμανούς κατακτητές.
Ωστόσο, παρά τις ανυπέρβλητες δυσκολίες, οι ιερομόναχοι της Μονής κατάφεραν να διασώσουν, εκτός από το «Λάβαρο της Επανάστασης», όπου εικονίζεται η Κοίμηση της Θεοτόκου και κατασκευάστηκε στη Σμύρνη στα τέλη του 16ου αιώνα, και την κάρα του Αγίου Αλεξίου, η οποία δωρίστηκε στη Μονή από τον Μανουήλ Κομνηνό το 1359. Επίσης, στο Μοναστήρι φυλάσσονται, μεταξύ πολλών άλλων κειμηλίων, ένα αδαμαντοποίκιλτο Ευαγγέλιο, δώρο της αυτοκράτειρας της Ρωσίας Αικατερίνης, λειψανοθήκες Αγίων, δύο Ευαγγέλια χειρόγραφα σε μεμβράνη, το ένα του 11ου και το άλλο του 14ου αιώνα, αρχιερατικά άμφια, παμπάλαιες εικόνες, μια λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου, κ.λπ. Ακόμα, σώζονται πολύτιμοι κώδικες με ιστορικό και λαογραφικό περιεχόμενο, κώδικες με έργα αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, διάφορα βυζαντινά, ενετικά κ.λ.π. έγγραφα, καθώς και πλούσια βιβλιοθήκη.
Η Μονή πανηγυρίζει στις 15 Αυγούστου.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΛΑΥΡΑΣ
25001 - ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ • ΤΗΛ.:26920-22363 • FAX: 26920-22006
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΛΑΣΙΑΣ
Πάνω από το χωριό Βλασία, σε υψόμετρο 950 μέτρων και στην κορυφή ενός κωνοειδούς λόφου, κατάφυτου από έλατα, ορθώνεται το δημιούργημα του μοναχού Αρσένιου, ο οποίος υπήρξε συνασκητής του ιδρυτή της Μονής της Αγίας Λαύρας Ευγένιου. Μετά από πολλές καταστροφές, δυστυχώς, στη Μονή διασώθηκαν και φυλάσσονται λιγοστά κειμήλια. Μεταξύ αυτών μια εικόνα του Αγίου Νικολάου, του έτους 1115, η οποία επισκευάστηκε το 1739, όπως αναφέρει σχετική επιγραφή.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΛΑΣΙΑΣ
25013 - ΜΕΤΟΧΙ ΒΛΑΣΙΑΣ • ΤΗΛ.:26920-41248
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΦΙΛΙΩΝ
Η Μονή του Αγίου Αθανασίου βρίσκεται κοντά στο χωριό Φίλια του Δήμου Λευκασίου, στη νότια πλευρά του βουνού Θισβετίου. Η ημερομηνία ίδρυσης της Μονής δεν είναι ιστορικά εξακριβωμένη. Εικάζεται, όμως, ότι είναι σύγχρονη της Αγίας Λαύρας και του Αγίου Νικολάου Βλασίας και δεν πρέπει να ξεπερνά τα 350 έτη. Ένα τριώροφο κτίσμα, με μήκος 70 μέτρων, φτιαγμένο από πέτρα με πλακόστρωτο προαύλιο και ευρύχωρη πλατεία, δηλώνει ρωμαϊκή περίοδο. Έχει 50 κελιά μοναχών και 10 αποθήκες.
Γιορτάζει στις 2 Μαΐου και πολλοί πιστοί, όχι μόνο των Φιλίων αλλά και των γύρω χωριών παρευρίσκονται για να τιμήσουν τη μνήμη του Αγίου.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ ΑΡΟΑΝΙΑΣ
Βορειοδυτικά του Σοποτού και στην πλαγιά του βουνού Ζέμπι, σε υψόμετρο 1.000 μέτρων, βρίσκεται το Μοναστήρι, που ίδρυσε ο μοναχός Συμεών, το 1724.
Η Μονή, αναδείχτηκε σε σπουδαίο πνευματικό κέντρο και μάλιστα, κατά τα χρόνια της τουρκοκρατίας, διέθετε «Κρυφό Σχολειό», το οποίο χρησίμευε και ως μυστική εκκλησία. Την περίοδο της Επανάστασης του ’21, το Μοναστήρι ήταν καταφύγιο για τους καταδιωκόμενους, όπως ο Θ. Κολοκοτρώνης, αλλά και νοσηλευτήριο για τους τραυματίες του πολέμου. Ο κεντρικός ναός της Μονής είναι βυζαντινού ρυθμού, αφιερωμένος στους Αγίους Θεοδώρους.
Σε μικρή απόσταση από τη Μονή Αγίων Θεοδώρων, λειτουργεί το Μοναστήρι της Φανερωμένης, οι ιστορικές καταβολές του οποίου φτάνουν μέχρι τα τέλη του 16ου αιώνα. Στο πέρασμα του χρόνου, γνώρισε ακμή και παρακμή: Ερήμωση το 1836, κατάρρευση το 1922, και επαναδραστηριοποίηση το 1928, με τη συμβολή της Μονής των Αγίων Θεοδώρων.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ ΔΑΦΝΗΣ
Κοντά στη Δάφνη βρίσκεται το βυζαντινό Μοναστήρι της Ευαγγελίστριας όπου σώζονται όμορφες αγιογραφίες. Η Μονή χτίστηκε κατά τον 11ο - 13ο αιώνα πάνω από τη Στρέζοβα στις πλαγιές του Αφροδίσιου Όρους (Κορακοφωλιά), όπου χωριό και Μοναστήρι διέγραψαν μια παράλληλη πορεία, λόγω των προνομίων που είχαν τα μοναστήρια επί Τουρκοκρατίας.
Η Μονή κάηκε το 1826 από τον Ιμπραήμ και ξαναχτίστηκε το 1830. Στον Εθνικό αγώνα του ’21 επετέλεσε το καθήκον της. Όλοι οι οπλαρχηγοί, Κολοκοτρώνης - Πετμεζαίοι - Δεληγιανναίοι - Ζαΐμηδες, διήρχοντο από τη Μονή για πληροφορίες, τροφοδοσία κ.λπ. (Ο Κανέλλος Δεληγιάννης με το ξέσπασμα της Επανάστασης έκρυψε εδώ την οικογένειά του). Η Μονή διαλύθηκε το 1854. Πρόσφατα άνοιξε πάλι και είναι γυναικείο μοναστήρι, όπου πρόσχαρα οι μοναχές δέχονται και φιλοξενούν τους επισκέπτες. Απέχει 2,5 χλμ. από τη Δάφνη με καλό δρόμο. Πανηγυρίζει στις 25 Μαρτίου.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΜΙΝΤΙΛΟΓΛΙΟΥ
Βυζαντινό αυτοκρατορικό Μοναστήρι από το 700 μ.Χ. που βρίσκεται σε μια ειδυλλιακή θέση στο δημοτικό διαμέρισμα Μιντιλογλίου, με υπέροχη θέα προς τον Πατραϊκό Κόλπο. Το Μοναστήρι είναι πέτρινο με αξιοθαύμαστη αρχιτεκτονική και τόξα. Διαθέτει όλες τις απαραίτητες υποδομές και χώρο για εκδηλώσεις. Σήμερα λειτουργεί ο Ιερός Ναός της Μονής και πανηγυρίζει της Αναλήψεως, ενώ γίνονται πολλές τελετές θρησκευτικού χαρακτήρα.
Εκτός των παραπάνω Μοναστηριών, το μοναστικό καμβά της Αχαΐας συμπληρώνουν κι άλλες Μονές, όπως:
Της Αγίας Τριάδας Λειβαρτζίου, πλησίον του ομώνυμου χωριού του Δήμου Αροανίας, η οποία ιδρύθηκε το 1650 και σήμερα είναι ερημωμένη.
Της Κοιμήσεως Θεοτόκου (Παπουλάκου) στο χωριό Άρμπουνας του Δήμου Λευκασίου και «αθέατη» από τα πανύψηλα έλατα, βρίσκεται η Μονή του Χριστόφορου Παναγιωτόπουλου, του λεγόμενου Παπουλάκου, που την έχτισε με τα χέρια του, το 1830. Σήμερα δε λειτουργεί.
Του Αγίου Γεωργίου, πλησίον του χωριού Μάνεσι των Καλαβρύτων, που χτίστηκε το 1824, από κάποιον αγύρτη Ιθακήσιο, ονόματι Ευγένιο, τον καλούμενο και Αγιοπατέρα ή Παπουλάκη, ο οποίος είχε άδοξο και τραγικό τέλος από το σπαθί του Ιμπραήμ πασά, στα Τριπόταμα τρία χρόνια αργότερα. Η ζωή της Μονής ήταν σύντομη. Πιστές γυναίκες όμως, τελευταία, την ανακαίνισαν και τη λειτουργούν.
Των Αγίων Αποστόλων, σε μικρή απόσταση από το χωριό Περιθώρι του Δήμου Αιγείρας, χωρίς όμως να είναι γνωστός ο χρόνος ίδρυσής της. Ωστόσο, στη Μονή υπάρχουν τοιχογραφίες από το 1621. Στο Μοναστήρι αυτό έχει χειροτονηθεί μοναχός ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος Σκαρπέτης από τη σημερινή Εξοχή. Στη Μονή και στις γύρω εκκλησίες γίνεται αντιγραφή εκκλησιαστικών βιβλίων από τους μοναχούς.
Του Αγίου Βασιλείου Αμπελοκήπων, του Δήμου Αιγείρας, Μοναστήρι γυναικών είναι κατασκευασμένο μέσα στον ομώνυμο βράχο του Αγίου Βασιλείου σε υψόμετρο 800 μέτρων όπου κατά τη περίοδο της Τουρκοκρατίας λειτουργούσε σχολείο.
ΙΕΡΟΙ ΝΑΟΙ
Στο μέρος όπου βρήκε σταυρικό θάνατο ο Απόστολος Ανδρέας (66 μ.Χ.), στη νότια παραλιακή περιοχή της Πάτρας, έχουν ανεγερθεί δύο, διαφορετικού ρυθμού, Ναοί, αφιερωμένοι στον προστάτη της πόλης.
Πρόκειται, για τον παλαιό Ναό-ρυθμού βασιλικής και έργο του Λυσ. Καυταντζόγλου, η ανέγερση του οποίου άρχισε το 1835 και η λειτουργία του, μετά από 8 χρόνια, το 1843- και για το νέο Ναό του Αγίου, που εγκαινιάστηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1974, ο οποίος είναι «…Πρώτος εις μέγεθος και κάλλος Ναός των Βαλκανίων …», κατά την άποψη του σεβασμιότατου Μητροπολίτη Πατρών κ. Νικόδημου.
Δίπλα ακριβώς στο σημερινό λεγόμενο παλαιό Ναό (του 1843), υπάρχει «η Πηγή του Αγια Αντρέα», όπως ακριβώς και κατά την αρχαιότητα, που υπήρχε η πηγή της Δήμητρας. Το νερό θεωρείται «Αγίασμα», γιατί σ’ αυτό ακριβώς το σημείο άφησε την τελευταία του πνοή ο πρώτος Μαθητής του Κυρίου. Ο σύγχρονος Ναός του Αγίου Ανδρέα, βυζαντινού ρυθμού, η θεμελίωση του οποίου έγινε από το βασιλιά Γεώργιο Α’, το 1908, είναι ένα λαμπρό δημιούργημα υψηλής καλαισθησίας που θυμίζει τις ημέρες δόξας του Βυζαντίου.
Στην παραλία του Αιγίου και άνω του παλαιού εργοστασίου της ξακουστής Χαρτοποιίας, σκαρφαλωμένη σ’ ένα βράχο, βρίσκεται η Εκκλησία “προσκύνημα” της Παναγίας Τρυπητής, που εορτάζει της Ζωοδόχου Πηγής. Η Παναγία Τρυπητή είναι ένας περικαλλής, μεγαλοπρεπής και επιβλητικός Ναός, που φαντάζει από μακριά σαν μια μεγάλη ζωγραφιά κολλημένη στο βράχο.
Εκτός της εικόνας της Παναγίας, στο Ναό φυλάσσεται και η μεγάλης αρχαιολογικής αξίας εικόνα του Αγίου Γεωργίου, έργο αγνώστου, αναπαριστά τον Άγιο πεζό κι όχι έφιππο, όπως συνηθίζεται. Στην είσοδο του Ναού αναβλύζει από τα σπλάχνα του βράχου μια μικρή πηγή, που στάζει λιγοστό ιαματικό νερό (Αγίασμα) και έχει στην πρόσοψη την επιγραφή: «ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ», η οποία, ως γνωστόν, διαβάζεται και αντιθέτως. Η πολιούχος του Αιγίου γιορτάζει την Παρασκευή του Πάσχα.
ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΤΟ ΠΛΑΤΑΝΙ (Δ. ΡΙΟΥ)
Ένα από τα σπουδαιότερα και παλιότερα εκκλησιαστικά βυζαντινά κτίσματα, ορθώνεται επί 10 περίπου αιώνες, στο χωριό Πλατάνι του Δήμου Ρίου. Πρόκειται, για το μονόκλιτο τρίκογχο Ναό του Αγίου Νικολάου, του οποίου η τεχνική χτισίματος λέγεται «πλινθοπερίβλητος» και είναι ο πλέον χαρακτηριστικός τύπος των βυζαντινών μνημείων της Ελλάδας. Το εσωτερικό του ναού είναι κυκλικό και το εξωτερικό του, αν και πολυγωνικό, έχει το σχήμα του Σταυρού, ενώ ο τρούλος του είναι κατασκευασμένος από τούβλα και κατά τις εκτιμήσεις των αρχαιολόγων, θα πρέπει να είναι μεταγενέστερος. Πλησίον της θέσης του σημερινού Ναού, υπήρχε το αρχαίο λιμάνι του Πάνορμου, στο οποίο είχε μεταφερθεί (από το Ρίο) το ιερό του Ποσειδώνα, που ίσως αργότερα αντικαταστάθηκε με το Ναό του Αγίου Νικολάου. (foto archeotour?)
ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΑΝΟΒΡΥΣΗ (Δ.ΦΑΡΡΩΝ)
Στην Πλατανόβρυση (Μέτζαινα) του Δήμου Φαρρών και σε πολύ μικρή απόσταση από το δημόσιο δρόμο Πατρών-Καλαβρύτων, βρίσκεται ο βυζαντινός Ναός της Θεοτόκου, η ανέγερση του οποίου εικάζεται ότι έγινε το 1400. Ο κυρίως Ναός έχει σχήμα τετράγωνο, το οποίο διαιρείται σε τρία άνισα κλίτη. Ο χωρισμός γίνεται με δύο τοίχους, αλλά στο μέσον του κάθε τοίχου έχουν τοποθετηθεί δύο κίονες. Η στέγη και των τριών κλιτών ήταν ξύλινη, με υπερυψωμένο το μεσαίο κλίτος, τύπος ο οποίος ονομάζεται «τρίκλιτη βασιλική».
ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΣΤΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙΤΣΑ (Δ.ΦΑΡΡΩΝ)
Πάνω από τη Χαλανδρίτσα υπάρχει από το 1100 ο Ναός του Αγίου Αθανασίου, ο οποίος, κατά τον ερευνητή Λ.Κ.Καρνάρο, είναι «…ένα από τα κυριότερα θρησκευτικά μνημεία και προσκυνήματα που έχει να επιδείξει, όχι μόνο η Χαλανδρίτσα αλλά ολόκληρος ο Νομός Αχαΐας…». Στο ιερό Βήμα, απέναντι από την Αγία Τράπεζα, υπάρχει εικόνα του Αγίου Αθανασίου, ξύλινη, η οποία φέρει χτυπήματα από βόλια Τουρκαλβανών του έτους 1772. Ακόμα και σήμερα μέσα στο ξύλο, υπάρχει βόλι, που δεν κατέστη δυνατόν να εξαχθεί.
ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΧΑΛΑΝΔΡΙΤΣΑΣ (Δ.ΦΑΡΡΩΝ)
Τεράστιας ιστορικής σημασίας Ναός για την περιοχή, καθώς οι τελευταίες έρευνες απέδειξαν ότι πρόκειται για διατηρητέο μνημείο του 13ου - 14ου αιώνα. Πρόκειται για Ναό ρυθμού Βασιλικής, που έχει θολοσκεπή με οκταγωνικό τρούλο.
ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΠΑΔΑ ΠΕΤΡΟΧΩΡΙΟΥ (Δ. ΔΥΜΗΣ)
Πρόκειται για βυζαντινό Ναό του 12ου αιώνα που ανακαινίστηκε το 1750. Το σχέδιό του είναι ελεύθερος σταυρός με μεταγενέστερο νάρθηκα και τρούλο. Κοντά στο Ναό υπάρχει σπήλαιο με πολύ παλαιό ναΰδριο, το οποίο κατά την παράδοση ήταν κρυφό σχολείο στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Οι τοιχογραφίες είναι του 18ου αιώνα, ενώ οι πολεμίστρες μαρτυρούν τον τότε πολεμικό του προορισμό.
ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΛΑΤΑΝΙΩΤΙΣΣΑΣ (Δ. ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ)
Σε μία καταπράσινη και μαγευτική τοποθεσία, με άφθονα και κρύα νερά, που απέχει 30 χλμ. από το Αίγιο, 8 χλμ. από την Πτέρη του Δήμου Αιγίου και στο χωριό Πλατανιώτισσα του Δήμου Καλαβρύτων βρίσκεται το εκκλησάκι της Παναγίας της Πλατανιώτισσας που έχει σχηματιστεί μέσα στο κοίλωμα ενός πλατάνου. Πρόκειται για φυσικό εκκλησάκι, που έχει σχηματιστεί μέσα στο κοίλωμα (κουφάλα) ενός υπερμεγέθους πλατάνου, ο οποίος προήλθε από τρία πλατάνια, που φύτρωσαν μαζί και, με την πάροδο του χρόνου, ενώθηκαν και δημιούργησαν το αξιοθαύμαστο αριστούργημα της φύσης. Το ιστορικό αυτό πλατάνι, έχει ύψος 25 μ. περίπου, περίμετρο στη βάση του 16 μ. και στο μέσον του 12,65 μ., ενώ το εκκλησάκι, που είναι άγνωστο το πότε δημιουργήθηκε, έχει χωρητικότητα για 15 μόνο προσκυνητές. Διαθέτει, όμως, ένα μικρό τέμπλο με δύο μικρούς κίονες, οι οποίοι σχηματίζουν την Ωραία Πύλη. Η εικόνα της Παναγίας Βρεφοκρατούσας είναι αποτυπωμένη πάνω στο πλατάνι, σε ύψος 3 μέτρων από το έδαφος, εντός φυσικού κοιλώματος (0,37 x 0,37μ.) και σε βάθος 0,25 μ. Ο Ναός γιορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου.
Εκτός των προαναφερθέντων Ναών, στο νομό Αχαΐας υπάρχουν διάσπαρτοι πάμπολλοι άλλοι αξιόλογοι Ναοί, εκ των οποίων ξεχωρίζουν:
Ο Ναός του Αγίου Νικολάου, απέναντι από τη Μονή Ταξιαρχών πλησίον του Αιγίου, που είναι κτίσμα της εποχής των Παλαιολόγων.
Στο χωριό Αγρίδι του Δήμου Ακράτας, η Εκκλησία του Αγίου Νικολάου, σταυροπίστεγη, με λαμπρές τοιχογραφίες του 13ου αιώνα.
Στο χωριό Σόλος του Δήμου Ακράτας η Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, κτίσμα του 15ου αιώνα, βυζαντινή, με διάκοσμο πιθανά νεότερο. Ο επισκέπτης θα παρατηρήσει όλα τα σύμβολα των Φιλικών και το θρόνο του οπλαρχηγού Νικόλαου Σολιώτη.
Στη Ζαρούχλα του Δήμου Ακράτας, η μονόχωρη Εκκλησία της Αγίας Τριάδας, με λαϊκές τοιχογραφίες του 14ου αιώνα.
Στην περιοχή της Κάτω Αχαΐας του Δήμου Δύμης, η Εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, η οποία αναγέρθηκε στα μέσα περίπου του 12ου αιώνα.
Στο χωριό Αγράμπελα του Δήμου Αροανίας, το Εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου, που χτίστηκε μάλλον τον 10ο αιώνα.
Στη Δάφνη του Δήμου Παΐων ο Ναός Γενεθλίου Θεοτόκου Δάφνης ρυθμού βασιλικής μετά τρούλου, στην οποία σώζονται αξιόλογες αγιογραφίες. Θεωρείται ένα από τα παλαιότερα θρησκευτικά μνημεία της περιοχής και δεσπόζει στο πάνω μέρος της Δάφνης.
Ο Ναός Αγίου Χαραλάμπους Δάφνης, βυζαντινού ρυθμού με σπάνια υπέρθυρα και γωνιόλιθους από λαξευτή πέτρα.
Ο Ιερός Ναός Αναλήψεως Σειρών, ρυθμού Βασιλικής χωρίς τρούλο. Οικοδομήθηκε περί το 1850. Έχει χωρητικότητα 1.500 ατόμων. Το τέμπλο του κατασκευάστηκε το 19ο αιώνα από ξύλο καρυδιάς. Θαυμάσιας αρχιτεκτονικής είναι το καμπαναριό και οι τοίχοι στην είσοδο του Ναού.